அரங்கில் பலத்த கரகோஷங்களுக்கிடையே 'கோம்ஸ்' பேசிக்கொண்டிருந்தாள். கோமதி ஒரு புதுமை பெண். பட்டதாரி. பெண்கள் முன்னேறினால் தான் சமுதாயம் முன்னேறும் என்கிற சிந்தனை உடையவள். அவள் எழுதிய "பெண் யாருக்கும் அடிமையில்லை" என்கிற புத்தகம் மிக பிரபலமானது. எழுத்துலகில் "கோம்ஸ்" என்கிற பெயரில் பல கட்டுரைகளையும், பெண்கள் முன்னேற்ற புத்தகங்களையும் எழுகிறாள். இன்று அவளது நூறாவது மேடைப்பேச்சு. சந்தோஷமாகவும், குதூகலத்துடனும் பெண்களுக்கு மத்தியில் உரையாற்றுகிறாள்.
பிறப்பிலிருந்தே 'மேக்ஸ்' ஒரு போராளி. அவன் ஜிமோ கூட்டத்தின் அசைக்க முடியாத தளபதி. அவனுடைய வில் வீச்சும், வாள் பேச்சும் எல்லோரும் அறிந்தது. எண்ணிலடங்கா போர்களை சந்தித்தவன், சந்தித்துக்கொண்டிருப்பவன். அவனுக்கு ஓய்வு என்றால் என்னவென்றே தெரியாமல் வாழ்ந்துவிட்டான். சமீப காலமாக அவனுக்குள் சில மாற்றங்கள். போர்களை வெறுக்கிறான். நான் ஏன் இப்படி இருக்கிறேன்? ஏன் என்னை பல பேர் இயக்குகிறார்கள்? என்று தனக்குள் பல கேள்விகளை கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறான். இவனைப்போல் இன்னும் சிலருக்கு ஞானம் வந்திருந்தாலும் அவர்கள் யாருடைய கட்டளைகளையும் மீறுவதில்லை.
'பிகோ', மேக்சின் போர் கூட்டாளி. அவர்களுக்குள் நிறைய கருத்து பரிமாற்றங்கள் இருக்கும். ஆனால் பிகோ போர் புரிவதை, சண்டையிடுவதை, எதிரிகளை கொல்வதை நிறுத்தவில்லை. அவனுக்கு வரக்கூடிய எல்லா கட்டளைகளையும் ஏற்கிறான். மேக்ஸுக்கு 'ஷெர்லி' மேல் காதல் பிறந்தது. அவளது போர் தந்திரங்களை விட அவளது அழகு அவனை கவர்ந்தது. எப்படியாவது அவனுடைய மனதில் இருப்பதை அவளிடம் சொல்லிவிடவேண்டும் என்று நினைத்தான். ஆனால் பிகோ மேக்ஸை தடுத்தான்.
இன்று என்னுடைய வாழ்க்கையின் கடைசி நாளாக இருக்கலாம். ஒவ்வொரு நாளும் செத்து செத்து பிழைக்கிறேன். நான் இறப்பதற்கு முன் என்னுடைய மரண வாக்குமூலத்தை உங்களுக்கு சொல்லலாம் என்று இருக்கிறேன். நான் சொல்வது வேறு யாருக்கும் கேட்காது, புரியாது. நான் ஏதோ பிதற்றுவதாக நினைத்துக்கொள்வார்கள். ஆனால் என்னுடைய கதையை படிக்கும் உங்களுக்கு என்னுடைய வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் கட்டாயமாக புரியும். இந்த கதையின் நாயகி நான் தான். நான் அங்கே இருக்கும் மாட்டுத்தொழுவதில் தான் பிறந்தேன் என்று என்னுடைய அம்மா சொல்லியிருக்கிறாள்.
என்னுடைய அம்மா என்றால் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். என் அப்பாவை நான் பார்த்ததில்லை. அதைப்பற்றி அம்மாவிடம் கேட்டதும் இல்லை. அந்த குறை தெரியாமல் அம்மாவும் எங்களுடைய முதலாளியும் எங்களை கண்ணின் இமைபோல பாதுகாத்தார். எனக்கு பசி எடுப்பதற்கு முன்பாக்கவே எனக்கு தேவையான உணவு என்னை தேடி வந்துவிடும். தேவைக்கு அதிகமான உணவு, உறங்க நல்ல வசதியான இடம் என்று எந்த குறையும் இல்லை. நான் என்னுடைய தம்பி மற்றும் தங்கைகள் மாட்டு தொழுவத்தின் பக்கத்திலேயே விளையாடுவோம்.
சதீஷுக்கு இன்று பிறந்தநாள். ஆனால் விரக்தியின் உச்சத்தில் இருக்கிறான். யாரிடமும் சொல்லாமல் அவனுடைய அலுவலகத்தில் இருந்து கிளம்பி மெரீனா பீச்சிற்கு வந்துவிட்டான். மாலை ஐந்து மணி இருக்கும். கூட்டம் பீச்சிற்குள் வந்துகொண்டிருந்தது. யாருமே இல்லாத இடமாக பார்த்து அங்கே சென்று உட்கார்ந்தான். இன்று இப்படி நடந்திருக்கக்கூடாது. ஒரு தவறும் செய்யாமல் மேலாளரிடம் திட்டு வாங்கியதை எண்ணி சதீஷ் வருத்தப்பட்டான். நான் அந்த தப்பு செய்திருப்பேனா என்று கூட யோசிக்காமல் எல்லோருக்கும் முன்பாக கத்தியது அவனுக்கு அவமானமாக இருந்தது. நாளை அலுவலகத்திற்கு சென்று முதல் வேலையாக ராஜினாமா செய்துவிடவேண்டும் என்று உறுதியாக இருந்தான். கோவம் அவன் கண்ணை மறைத்தது.
கண்ணனை மச்சக்காரன் என்று தான் அவனின் கூட்டாளிகள் அழைப்பார்கள். அவனுடைய பெயருக்கு ஏற்றாற்போல் தான் அவனுக்கு வேலை வாய்த்திருக்கிறது என்றும் பல ராதைகளுக்கு நடுவே இருக்கும் கண்ணன் எனவும் பேசிக்கொள்வார்கள். கண்ணனுக்கும் இவர்கள் பேசுவது தெரியும். இருந்தாலும் அவற்றையெல்லாம் அவன் கண்டுகொள்வதில்லை. அவனுடைய வேலையை அவனை விட்டால் வேறு யாரும் நன்றாக செய்யமுடியாது என்று அவனுக்குள் ஒரு இறுமாப்பு. காலை பத்து மணிக்குள் அவனுடைய ராதைகளுக்கு உடைகளை போட்டு முடித்துவிடுவான்.
அவர்களை அழகாக்குவதில் அவனுக்கு அப்படியொரு பேரானந்தம். அவன் என்ன செய்தாலும், என்ன உடை போட்டுவிட்டாலும் அவர்கள் ஏதும் சொல்வதில்லை. அன்றும் அப்படித்தான் கையில் பல வகை புடவை, சுடிதார், சூட் என்று ரக ரகமாக உடுப்புகளை கையில் வைத்துக்கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்தான்.
"அப்பா... அப்பா" என்று சந்தோஷ் அழைத்தான்.
சோபாவில் நன்றாக உறங்கிக்கொண்டிருந்த கணேஷ் கண்விழித்து பார்த்தார். சந்தோஷ் எதிரில் நின்றிருப்பதை பார்த்து அவனுக்கு ஒரே ஆச்சர்யம். சட்டென்று எழுந்து உட்கார்ந்தார். கணேஷை கட்டிப்பிடித்தான் சந்தோஷ்.
"ஹேப்பி ஆனிவேர்சரி அப்பா" என்று கணேஷை கட்டி அணைத்தான் சந்தோஷ். கணேஷால் இதை நம்பவே முடியவில்லை. ஒரு வருடமாக பேசாத சந்தோஷ் இன்று என்னுடன் பேசுகிறானா என்று கணேஷிற்கு ஆச்சர்யம். நேற்று இரவு சந்தோஷிடம் தன்னுடைய மனதில் இருந்தவற்றை எல்லாம் கொட்டிவிட்டார் கணேஷ். அவருக்கும் மனதில் இருந்த பாரம் குறைந்துவிட்டது. சந்தோஷிற்கும் ஒரு தெளிவு கிடைத்துவிட்டது.
தலைவர் ராமசாமி மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். கடுமையான வயிற்று வலியால் ஒரு வாரமாக துடித்த காப்பான்பட்டி ஊரின் தலைவர் ராமசாமி இன்று மருத்துவமனையில் சேர்ந்தார். நடுத்தர வயது, சாதாரணமான தோற்றத்திலேயே எப்பொழுதும் இருப்பார். சுற்றுவட்டார பதினெட்டு பட்டிக்கும் இவர் சொல்வது தான் தீர்ப்பு. நல்ல நீதிமான் என்று பெயர் வாங்கியவர். யாருடைய சொத்திற்கும் ஆசைப்படாதவர் என்று இவருக்கு ஊரில் பெயர் உண்டு. பெரிய தர்மவான், ஏழைகளின் காப்பாளன் என்று இவரை பாராட்டுவார்கள். இவ்வளவு புகழையும் ஒரு நாளும் இவர் தலைக்கு ஏற்றிக்கொண்டதில்லை.
இவரின் மனைவி ராணிக்கு இவர் மேல் அதீத பிரியம். உலகம் போற்றும் நல்ல கணவர் அமைந்துவிட்டார் என்கிற பெருமையும் இறுமாப்பும் இவருக்கு எப்பொழுதுமே இருக்கும். ராணி ஜாடிக்கு ஏற்ற மூடி. அவர் சொல்லை மீறாதவர். கணவனே கண் கண்ட தெய்வம் என்று நினைப்பவர். இன்று கணவனின் இந்த நிலையை எண்ணி கண்ணீர் சிந்துகிறார்.
சினேகா வழக்கத்தை விட அன்று சந்தோஷமாக இருந்தாள். அவளுடைய முதலாம் ஆண்டு திருமண நாள். கணவன் மாறன் இரவு 'கேண்டில் லைட் டின்னர்' தயார் செய்து வைக்கும்படி சொல்லிவிட்டு வேலைக்கு சென்று இருந்தான். உற்றார், உறவினர்கள், நண்பர்கள் என்று எல்லோரும் வாழ்த்தி விட்டார்கள். உச்சகட்ட சந்தோஷத்தில் புது வகையான உணவுகளை யூ டியூப் மூலமாக கற்று சமைத்து டைனிங் டேபிளின் மேல் சினேகா வைத்திருந்தாள். இரவு எட்டு மணி. சினேகா ஓடி சென்று கதவை திறந்தாள். மாறனை பார்த்து வெட்கப்பட்டாள். ஆனால் மாறனோ கடுங்கோபத்தில் இருந்தான். அவனுடைய தோற்றம், உடை, உணர்வுகள் என்று எல்லாமே அவளுக்கு புதிதாக இருந்தது.
"வாங்க. உங்களுக்காகத்தான் காத்துட்டு இருக்கேன். ஏன் இவ்ளோ லேட்?" என்று கேட்டாள் சினேகா.
அவளுக்கு பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அவளை லேசாக உள்ளே தள்ளி விட்டான். கதவை பட்டென்று சாத்தினான்.
மணிக்கூண்டில் ஐந்து மணியை காட்டியது. மாலை நேரம்.
'கனகு', ஒரு பழைய வீட்டின் வாசலில் அவனுடைய கூட்டாளிகளோடு காத்திருந்தான்.
அந்த வீட்டின் முகப்பின் இரும்பு கேட் உடைந்து துரு பிடித்திருந்தது. வீட்டின் எல்லா புறத்திலும் மழை பெய்து, கரை படிந்திருந்தது. பெயருக்கு கூட பெயிண்ட் எங்கும் தெரியவில்லை. பார்ப்பதற்கே பயங்கரமாக இருந்தது அந்த வீடு. தொடர்னு சத்தமும், கூச்சலும் அந்த வீட்டில் இருந்து வந்துகொண்டிருந்தது.
'லட்சுமி' பேய் அறைந்தாற்போல் அந்த வீட்டில் இருந்து வெளியே வந்தாள். கனகுவை பார்த்து பதட்டத்துடன் சொன்னாள்
"அது வீடே இல்லை. அங்கே இருப்பது எல்லாம் பேய்கள், பிசாசுகள், கோட்டான், கொள்ளிவாய் பேய்" என்று அடுக்கிக்கொண்டே போனாள். பிறகு தொடர்ந்தாள் "நான் பந்தயத்தில் தோத்துட்டேன். என்னால ஒரு நாளெல்லாம் அந்த வீட்டில் இருக்க முடியாது." என்று கூறிவிட்டு அருகே இருந்த ஒரு வேப்ப மரத்தை நோக்கி சென்றாள்.
வழக்கத்தைவிட அந்த அருங்காட்சியகத்தில் இன்று ஒரே கூட்டம்.
இரண்டு வெளியுலக பிராணிகள் கையும் களவுமாக பிடிபட்டது. அதை தலை நகரில் உள்ள அருங்காட்சியகத்தில் வைத்து தன் குடிமக்களுக்கு கட்டிக்கொண்டிருந்தார் தலைவர். அந்த அருங்காட்சியகத்தின் வாயிலில் தாயும் மகனும் வரிசையில் நின்றுகொண்டிருந்தனர்.
"அம்மா. எப்பம்மா ஏலியன பார்க்கலாம்?" என்றான் மகன்.
"பொறுடா. டிக்கெட் வாங்கிட்டு உள்ள போனதும் பாத்துடலாம்." என்றாள் அம்மா.
"ரங்கு... ரங்கு"
ரங்குவிடம் இருந்து பதில் ஏதும் இல்லை. டீ கடையையே வெறிக்க வெறிக்க பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ரங்கு.
மீண்டும் ஒரு முறை முயற்சிப்போம் என்று அவளின் தோழி சுந்தரி அழைத்தாள்.
"ரங்கு" என்று அவளின் காதில் வந்து கத்தினாள். ரங்கு திரும்பி பார்த்தாள்.
"என்னடி. நான் பாட்டுக்க கூப்பிட்டுக்கிட்டே இருக்கேன். அந்த டீ கடையையே பார்த்திட்டு இருக்கியே" என்றாள் சுந்தரி.
"அடி போடி. பசி மயக்கம் காத அடைக்குது. எவனாவது வருவனான்னு ரொம்ப நேரமா பார்த்திட்டு இருக்கேன்." என்றாள் ரங்கு.